ایستگاه - آخر راه بی پایان

دلها را هوایى است و روى آوردنى و پشت کردنى ، پس دلها را آنگاه به کار گیرید که خواهان است و روى در کار ، چه دل اگر به ناخواه به کارى وادار شود ، کور گردد . [نهج البلاغه]

آخر راه بی پایان

ایستگاه

یکشنبه 89 دی 5 , ساعت 2:26 عصر

قطار می رود

تو می روی

تمام ایستگاه می رود

و من چقدر ساده ام

که سال های سال

در انتظار تو کنار این قطار رفته ایستاده ام

و همچنان به نرده های ایستگاه رفته

تکیه داده ام

تو میگی دوسم داری آهــــــــای غریبــــــــه

ولی باور نــــــــدارم برام عجیبــــــــه

هرکــــــــی از راه میرسه میگــــــــه باهاتم

چرا اینجوری شــــــــدم مبهوت و مــــــــاتم

چرا هر چی شعر میگــــــــم غمگــــــــین و خسته س؟

چرا درهای دلــــــــم رو همــــــــه بسته س؟

آخه تا کــــــــی بشینم کــــــــنج اتاقم

چرا دیگه نمیخوام بیاد سراغــــــــم؟

دنیا بی وفــــــــا شده اینو مــــــــیدونی

پس چه جور میخوای برام از ــــــــعشق بخونی؟

همه ی جــــــــوونیمــــــــو ازم گرفته

آره بی وفــــــــاییاش یادم نرفته

تو میگــــــــی هر جا که باشم

یاد تو همــــــــه وجودم

من میگم همش خیالــــــــه

تو وجودت بی وجــــــــوده

دنیــــــــا بی وفــــــــا شده اینو میدونی

پس چه جور میخــــــــوای برام از عشق بخــــــــونی؟

نوشته شده توسط عسل | نظرات دیگران [ نظر]

درباره وبلاگ